piątek, 24 lutego 2017

Wszystko w porządku, więc od początku.

(Co z tego, że ostatni post powstał przed maturą, a w tej chwili jestem na finiszu pierwszego stopnia studiów). Właściwie niewiele się zmieniło. Więc w sumie nie wiem, dlaczego tak bardzo chcę mieć znów 17 lat. Albo chociaż 19. Jakbym mogła zostać dwudziestojednolatką rok dłużej i nawet potem wskoczyć od razu na 23, też by było OK. Z jakiegoś powodu nie lubię mieć parzystej liczby lat. Nie pytajcie mnie dlaczego, nie ma sensownego wyjaśnienia. Zostały mi 3 tygodnie na przygotowanie się do wieku podzielnego przez dwa. No trudno, jakoś to będzie.
Matematyki życia ciąg dalszy: mam wrażenie, że prędkość upływu czasu wzrasta eksponencjalnie. W tym tempie ani się obejrzę, a trzeba będzie żegnać się ze światem. Wiem, tragizuję. Najlepsze lata mojego życia mam już za sobą, skóra traci sprężystość, a wzrok ostrość.
Dlatego też nie widzę nic złego w kontynuowaniu bloga po trzech latach, bo te trzy lata trwały może trzy tygodnie. Studia miały być najlepszym okresem mojego życia. Nikt mnie nie uprzedził, że potrwa to miesiąc. Chyba trzeba będzie pójść na magisterkę, żeby utrzymać ten stan jeszcze tydzień dłużej. Tonący brzytwy się chwyta. Po za tym miło będzie przez ostatnie godziny życia być magistrem inżynierem geo- lub hydrotechniki. Jeszcze nie zdecydowałam, mam dużo czasu.

Panie Albercie, jak to było z tą względnością?